۶ سوالی که باید در مورد تلفن همراه فرزندتان از خود بپرسید
یک‌شنبه، ۸ مهر ۱۴۰۳
زمانی که یکشنبه‌ها طبق معمول به کلیسا می‌روم، متوجه کودکانی میشوم که گویی به لوازم الکترونیکی خود چسبیده‌اند. به عنوان یک کشیش کودکان، این مساله که چه تعداد از کودکان رفته رفته در سنین کمتری گوشی‌های هوشمند دریافت می‌کنند و اینکه به نظر میرسد نظارت کمی بر استفاده آنها از تلفن های همراهشان وجود دارد، بسیار نگران‌کننده است. این موضوع میتواند نشانگر این باشد که مشابه همین موارد در خانه این کودکان نیز اتفاق می‌افتد.
اکثر والدین ممکن است متوجه شوند که لوازم دیجیتالی فرزندشان ممکن است بیشتر برعلیه آنها در تربیت کودکانشان عمل کند تا در جهت کمک به آنها. برای اینکه بفهمید که آیا این اتفاق برای شما نیز رخ داده است یا خیر، در اینجا ۶ سوال در مورد تلفن همراه فرزندتان وجود دارد.
۱. آیا گوشی هوشمند رابطه ما را بهبود بخشیده یا آن را تضعیف کرده است؟
بسیاری از والدین به خاطر تسکین موقتی که قرار دادن فناوری در اختیار فرزندشان میتواند به ارمغان بیاورد، سپاسگزار هستند، اما آیا این آرامش موقتی واقعاً ارزش تنش و اختلاف نظرهایی را دارد که اغلب این به دنبال این مساله ایجاد میشوند؟ و آیا استفاده از این صفحات نمایش هیچ مزیت ماندگاری برای فرزندان ما به وجود می آورد؟
۲. آیا این فناوری از لحاظ روحی یا روابط به فرزندم کمک کرده است یا مانعی برای اوست؟
زمانی که ما کوچکتر بودیم، لازم نبود نگران آزار و اذیت دنیای مجازی باشیم یا نیازی نبود که نگران نظرات و ارزش های متناقض و بی انتهای موجود در نزدیکی نوک انگشتانمان باشیم. اما امروزه، این موارد باید در هر تصمیمی که برای خانواده خود می گیریم، به ویژه در تصمیماتی که به لوازم دیجیتالی فرزندانمان مربوط هستند، لحاظ شود. فرزندان ما در دنیای کاملاً جدیدی زندگی می کنند. روابط، نظرات، عادات و ترجیحات آنها بر اساس آنچه که در فضای مجازی به صورت آنلاین می بینند، می شنوند و تجربه می کنند شکل می گیرند.
۳. آیا این تکنولوژی جهان بینی فرزندم را در جهت مثبتی تحت تأثیر قرار می دهد یا منفی؟
با توجه به اینکه یک نوجوان به طور متوسط بیش از هشت ساعت در روز را با تلفن همراه خود میگذراند و تحت تأثیر دیگران قرار می گیرد، اصلا تعجب آور نیست که فرزندان، دنیا را با دریچه ای کاملاً متفاوت از والدین خود ببینند. ما باید کاملا با جزئیات فناوری که در اختیار فرزندانمان است، آشنا باشیم و از آن آگاهی کامل داشته باشیم. جهان بینی فرزند ما مسئولیت ماست و محافظت از آن به طور خود به خودی اتفاق نمی افتد، بلکه نیاز به توجه ما دارد.
۴. آیا فرزندانمان را برای استفاده از این تکنولوژی در آینده آموزش می دهم یا برای اعتیاد به این تکنولوژی؟
اگر کودکان ما، ما را در طول اوقات فراغتمان در حال نگاه کردن به گوشی های همراهمان بیشتر از انجام هر کار دیگری ببینند، چگونه میتوانیم در حال حاضر یا در آینده از آنها انتظار بیشتری داشته باشیم؟ آنها از آنچه برای آنها به عنوان الگو ارائه شده است، تقلید می کنند. فرزندان ما طبیعتاً در آینده بیشتر شبیه به چیزی خواهند شد که از ما می بینند و نه آنچه که ما به آنها میگوییم.
۵. آیا من از فرزندم در مورد مساله ای انتظار مسئولیت پذیری دارم که خودم در بزرگسالی در رویارویی با آن دچار مشکل هستم؟
چقدر می توانم به لوازم دیجیتالی خودم اعتماد کنم؟ اگر ما به عنوان والدین با محدودیت ها و خویشتن داری مشکل داریم، چه چیزی باعث می شود فکر کنیم فرزندمان به محدودیت ها، فیلترها و مسوولیت پذیری به شکلی عملی تر از گذشته، نیاز ندارد؟ بیشتر کودکان به طور طبیعی، به تنهایی مسئول فناوری که در اختیار آنها قرار میدهیم نیستند. اما با ایجاد حد و مرز برای آنها، میتوانیم این مسئولیت را به آنها نیز القا می کنیم.
۶. اگر من هرگز بدون هیچ آموزشی، اسلحه پراز گلوله را در اختیار فرزندانم قرار نمی دهم، چه دلیلی دارد که همین کار را در مورد یک دستگاه دارای اینترنت انجام دهم؟
از نظر آماری، هر چه والدین دیرتر برای فرزندانشان گوشی هوشمند تهیه کنند، از نظر عاطفی، معنوی و روابط، برای کودک مفید است. با این حال، در هر سنی که والدین تصمیم بگیرند که تهیه یک گوشی هوشمند برای فرزندشان تصمیم درستی است، باید توانایی این امر را داشته باشند که کودک را برای یک عمر استفاده مسئولانه از آن آماده کنند.
به نظر شما، اخیراً دستگاه ها و فناوری موجود در اختیار کودکان، از چه طریقی بر خانواده شما تأثیر گذاشته است؟
سئوال دورهمی:
با فرزندانتان دورهم جمع شوید و بپرسید: «این هفته با هم برای سرگرمی چه کاری میتوانیم انجام دهیم که شامل استفاده از صفحات نمایش نباشد؟»
ترجمه اختصاصی سرزمین آوانیان
