۶ استراتژی برای کمک به پسرها برای ایجاد تعادل بین بازی‌های ویدیویی و زندگی
شنبه، ۷ مهر ۱۴۰۳
زمانی که آخرین دلار و پول خردها را می شمردم، متوجه شدم که بالاخره به اندازه کافی پول دارم. در حالی که کیفم را محکم گرفته بودم، به آشپزخانه دویدم تا از پدر و مادرم بخواهم که مرا به فروشگاه ببرند. وقت آن بود که Nintendo Gameboy خودم را بخرم. این اولین سیستم بازی من بود، و ساعت‌های بی‌شماری را در اتاقم با آن می‌گذراندم، به آن صفحه‌ی تاریک نمایشگر می‌چسبیدم، تتریس، سوپر ماریو یا چیزهای دیگری بازی می‌کردم. بسیاری از شب‌ها، تا دیر وقت بیدار می‌ماندم، و اگر شارژ دستگاه تمام نمیشد، هرگز بازی را متوقف نمی‌کردم.
اکنون سی سال گذشته است، سیستم ها متفاوت هستند، اما وضعیت تغییر زیادی نکرده است. بسیاری از پسرها اگر کنترل نشوند صبح، ظهر و شب، بازی می‌کنند و تا زمانی که باتری (یا وای‌فای) دوام بیاورد، جلوی صفحه‌نمایشگر خود مینشینند. ما به عنوان والدین باید به پسرانمان کمک کنیم تا عادت های بازی های ویدیویی سالمی را در خود ایجاد کنند. در اینجا ۶ استراتژی برای آموزش به پسرانمان آورده شده است که چگونه تعادل بازی های ویدیویی و زندگی را رعایت کنند.
۱. به او اجازه ندهید وسایل را در اتاق خوابش نگه دارد.
یک قانون داشته بشید که بازی کردن فقط در بخش عمومی خانه اتفاق بیافتد. پسرانی که دستگاه های بازی را در اتاق خود نگه می‌دارند می توانند ساعت ها بدون وقفه و بدون نظارت بازی کنند. شما نه تنها نمی دانید که او چقدر زمان پشت صفحه نمایشگر خود می گذراند، بلکه برای شما بسیار دشوارتر است که بدانید او چه چیزهای دیگری را پشت درهای بسته می بیند.
۲. بین ابزارهای الکترونیکی و اسباب بازی های الکترونیکی تمایز قائل شوید.
ممکن است لازم باشد پسر شما چندین دستگاه داشته باشد، به او بیاموزید که بازی کردن فقط به یک دستگاه بازی تعلق دارد. به پسرتان اجازه ندهید بازی‌ها را روی تلفن خود دانلود کند یا به بازی‌های آنلاین در رایانه مدرسه یا Chromebook دسترسی داشته باشد. وقتی همه جا بازی دارید، بازگشت به بازی ها حتی زمانی که قصد آن را ندارید بسیار آسان است.
۳. آگاهانه با پسرتان وقت بگذرانید.
کتاب Wild at Heart نوشته جان الدرج بیان میکند که هر پسری سؤالات اساسی را در مورد خودش می‌پرسد که پدران به طور منحصربه‌فردی باید به آنها پاسخ می‌دهند. وقتی از پسرتان دور می شوید، او ممکن است به جای دیگری از جمله بازی های ویدیویی روی بیاورد تا به دنبال پاسخ سوالات قلبی خود بگردد. مهم نیست که باهم چه کاری انجام میدهید، هر زمانی که آگاهانه با او سپری کنید می تواند به او کمک کند تا برقراری تعادل بین بازی های ویدیویی و زندگی را یاد بگیرد.
۴. از او بخواهید میزان زمانی را که در روز صرف بازی می کند را پیگیری کند.
با چاپ کردن یک تقویم از پسرتان بخواهید بنویسد که هر روز دقیقا چند دقیقه و چقدر زمان صرف بازی می کند. هفته ای یک بار، با او بنشینید و درمورد اینکه چقدر زمان برای بازی صرف کرده است، در مقایسه با مدت زمانی که با دوستان، خارج از منزل، برای مطالعه و غیره صرف کرده است، صحبت کنید. بحث با او در مورد زمان استفاده او از صفحات نمایشگر بیشتر از تعیین محدودیت برای او کمک کننده خواهد بود.
۵. یک روز بدون صفحه نمایش داشته باشید.
پسر شما ممکن است فکر کند وقتی زمان بازی او را محدود می کنید، شما غیرمنطقی رفتار می کنید. و اگر او زمانی را که شما صرف تماشای نمایشگرها می‌کنید را ببیند، این فکر ممکن است تقویت شود. عادت به خاموش کردن صفحات نمایشگر خود یک بار در هفته یا یک بار در ماه برای وقت گذراندن با خانواده، یک روش عالی برای آموزش عادت های سالم بازی کردن به پسرتان است.
۶. به او کمک کنید کارهای دیگری برای انجام دادن پیدا کند.
بسیاری از پسرها خود را به عنوان گیمر معرفی می کنند زیرا این همان کاری است که بیشترین زمان را صرف انجام آن می کنند. به پسرتان کمک کنید سرگرمی های دیگری را برای خود پیدا کند و روی آنها سرمایه گذاری کند، ورزش، ماهیگیری، شکار، آشپزی یا فعالیت های هنری. اگر بتوانید به او کمک کنید چیز دیگری پیدا کند تا قوه تخیلش را به خود جلب کند، او مایل است وقت خود را در این سرگرمی جدید نیز سرمایه گذاری کند.
به نظر شما چه راه های دیگری برای کمک به پسرها برای برقراری تعادل بین بازی‌های ویدیویی و زندگی وجود دارد؟
سئوال دورهمی:
با فرزندانتان دورهم جمع شوید و بپرسید: «اگر خودتان یک بازی ویدیویی طراحی می‌کردید، آن بازی به چه شکلی می‌بود؟»
ترجمه اختصاصی سرزمین آوانیان
