اطلاعات عمومي دربارة آموزش هنر

هنر يک ظرفيت واحد براي برقراري رابطه با زندگي بشري دارد . هنگامي که کودک يک اثر هنري ارائه مي دهد ، اين اثر شکلي کودکانه دارد ؛ اما همين کار که در بر گيرنده افکار و احساسات کودک است . از نظر ما جنبه آموزشي و پرورشي دارد . يکي از اهداف آموزشي اين اثر نمايش راههايي است که کودک به بيان احساسي خودش به عنوان بخشي از زندگي روزمره اش دست مي يابد .

مهمترين منبع در آموزش هنر ارتباط بچه ها با شخصي است که به عنوان مربي آموزشي آنها فعاليت مي کند . معلم باي مشخصات خاص هر گروه سني را درک کند و بر اساس آن برنامه آموزشي هنر را تهيه و تدوين نمايد . يکبار که او در کارش با کودک موفقيتي به دست آورد مي تواند آن را الگو قرار داده و در دفعات بعد براي برقراري پيوند بيشتر بچه ها با هنر مورد استفاده قرار دهد . اما موفقيت هاي کلي در زمينه آموزش هنر که ممکن است در خلال کار پيش بيايد کدام است ؟

بدترين اختلافي که ميان نظريه پردازان و محققان به لحاظ آموزش هنر پيش مي آيد اين است که ارزش کار هنري بچه ها به طور وسيعي وابسته به درجه ابتکارات شخصي و تخيلات آنها و آفرينشي است که کودک به خرج مي دهد .

به طور مثال « کارولين تيبوت » در يادداشت هاي خود به اين موضوع ها اشاره مي کند که کودکان در سن 5 تا 10 سالگي در حين انجام کارهاي عادي طراحي و نقاشي به ترتيب زير رشد و نمو پيدا مي کنند :

ـ آنها مشاهدات بيشتري از محيط اطرافشان پيدا مي کنند .

ـ توانايي درک بيشتري در زمينه فرق گذاري بين اشياء را به نمايش مي گذارند .

ـ حافظه بيشتر و بهتري در زمينه جزئيات و به خاطر سپردن آنها پيدا مي کنند .

ـ آنها در زمينه برقراري پيوند بين موضوعات و ديگر عوامل بصري ابتکارات و خلاقيت هاي دست اولي را به نمايش مي گذارند .

بدين ترتيب تکنيک هاي روش فعاليت هنري کودک بيشتر متمايل به اين است که تمايلات فطري کودکان را به ابتکار سوق دهد . آنها مفاهيم ساختاري را در حين افزايش تجاربشان در طول ساخت اثر اخذ مي کنند .